Ey kardeş! Eğer hikmet-i âlemin tılsımını ve hilkat-i insanın muammasını ve hakikat-ı salâtın rumuzunu bir parça fehmetmek istersen, nefsimle beraber şu temsilî hikâyeciğe bak:

Kıyamet, Hz. Âdem (A.S)’den beri insanların en çok merak ettiği ve korktuğu mesailin başında gelmektedir. Zira kıyamet dünyanın eceli olduğundan, insanoğlu kendi eceli gibi kıyametin dehşetinden havfedip, müteessir olmuştur. Bütün semavi kitaplarda ve hususen Kur’an-ı Muciz-ül Beyan’da kesretle zikredilen bu ehemmiyetli mesele, Kur’an’ın i’caz-ı manevisinin bir şuaı olan Risale-i Nurlar’da da medarı bahs olmuş, tahkikli bir surette mesele farklı zaviyelerden ele alınmıştır. Bizler Risale-i Nur’da yapacağımız bu muhtasar tahkikatı dört başlık altında cem’etmeyi muvafık bulduk.

Tevrat,İncil ve Zebur'un ibareleri; Kur'an gibi i'cazları olmadığından, hem mütemadiyen tercüme tercüme üstüne olduğundan, pek çok yabanî kelimeler içlerine karıştı. Hem müfessirlerin sözleri ve yanlış tevilleri, onların âyetleriyle iltibas edildi; hem bazı nâdanların ve bazı ehl-i garazın tahrifatı da ilâve edildi. Şu surette o kitablarda tahrifat, tağyirat çoğaldı. Hattâ Şeyh Rahmetullah-i Hindî (allâme-i meşhur) kütüb-ü sâbıkanın binler yerde tahrifatını, keşişlerine ve Yahudi ve Nasara ülemasına isbat ederek, iskât etmiş… Mektubat 163 p1

SEBAT: Yerinden oynamamak, dayanmak. Kararlı olmak. Sözde durmak, ahde vefâ etmek. İman ve İslâmiyete hizmette, Allah'a ibadet ve taatta sâbit ve berkarar olmak. Bir meslekte, meşru bir kanaatte veya bir fikirde kararlı bulunmak, sağlamlık göstermek.

İbadetin ruhu, ihlastır. İhlas ise, yapılan ibadetin yalnız emredildiği için yapılmasıdır. Eğer başka bir hikmet ve bir faide ibadete illet gösterilse, o ibadet bâtıldır. Faideler, hikmetler yalnız müreccih olabilirler, illet olamazlar.(İşaratül İ'caz 85 p son)